Dönerim Demiştin

Soğuk
bir sonbahar akşamıydı. Hava kararmış, yağmur başlamıştı. Düşlerimize
yağmur yağıyordu ellerimizi. Gözlerin donuk bedenin halsizdi. Gizli bir
el kalkış hazırlanan otobüse binmek için seni sürükler gibiydi. Sanki kalmak istiyordun. “baharda dönerim” demiştin hatırlıyor musun ?” Sakin beni unutma bekle.”
Ben seni unutmadım sevgili, ben seni unutmadım. Bütün kış baharda
döneceğin günün hayaliyle ısındım. Minik öpücüklerle uyandırıp güneşin
doğuşunu gösterecektim sana. Çiçeklerin, denizin, kumasalın, güneşin
tadına birlikte varacak , gün batımlarında denizle birleşen ufuk
çizgisini birlikte seyredecek, ay ışığında mutluluk şarkımızı
söyleyecektik. Yalan
değil kaçamak sevdalara takıldım yokluğunda bir süre. Sana benzeyen her
şeyi sevdim ben. Sevdiği her şeyde senden izler vardı. Aradığımı buldum
sandım ama yanıldım , bulduğum sen değildin. Olmadık zamanlarda aklıma
düştün, zamansız yaralandım. Her sabah seni bulmak için yolara düşmek
geldi içimden ama gidemedim.Yalnızlığın
acısıyla gurur satın alır oldum her gece. “Gelir” dedim kendi kendime,
“Söz verdi gelmesi gerek.” Bekledim.Kendimi param parça hissetim ama
yine de sana kızamadım.Unuttum kötü sözlerini Unuttum kapında
bekletildiğimi.Unuttum telefonlarıma cevap vermediğini, kavgalarımızı
unuttum.
Bir
tek seni unutmadım sevgili, bir tek seni unutamadım. Hep dönmeni
bekledim. Zamanla alıştım acılara , ölüm ilanlarında kendiliğinden
siline adreslere. Alıştım sevdiklerimin yokluğuna. Ama yalnızlığa
alışamadım, hasrete alışamadım, sensizliğe alışamadım. Hep dönmeni
bekledim.
Olamadı
gülüm bir araya gelemedik. Oysa daha yolun başındaydık, tomurcuktuk
daha çatlamaya hazır. Bahar gelmeden ayrıldık. Şimdi artan yalnızlığım
, büyüyen yokluğu var . duvarlarda gözlerinin izi , kapı kollarında
parmak izlerin saklı. Sen neredesin sevgili, varlığın nerede ?. bir
mevsim döndü , sen dönmedin.
Düşlerim
böyle dağınık değildi eskiden. Kara bulutlar gibi kümelenip bir yere,
acılarım yüreğimde çöreklenmişti gece yarılarında. Özlemlerim hiç bu
kadar olmamıştı gün ışığına. Hasret bu kadar büyümemişti. Şimdi göçebe
olmuş yüreğimle her sabah yeni yolculuklara çıkıyorum. Umudun türküsünü
söylüyorum öksüz bakışlarımla....
Soğuk bir sonbahar akşamıydı.
Hava kararmış, yağmur başlamıştı. Düşlerimize yağmur yağıyordu
ellerimizi. Gözlerin donuk bedenin halsizdi. Gizli bir el kalkış
hazırlanan otobüse binmek için seni sürükler gibiydi. Sanki kalmak istiyordun. “baharda dönerim” demiştin hatırlıyor musun ?” Sakin beni unutma bekle.”
Ben seni unutmadım sevgili, ben seni unutmadım. Bütün kış baharda
döneceğin günün hayaliyle ısındım. Minik öpücüklerle uyandırıp güneşin
doğuşunu gösterecektim sana. Çiçeklerin, denizin, kumasalın, güneşin
tadına birlikte varacak , gün batımlarında denizle birleşen ufuk
çizgisini birlikte seyredecek, ay ışığında mutluluk şarkımızı
söyleyecektik. Yalan
değil kaçamak sevdalara takıldım yokluğunda bir süre. Sana benzeyen her
şeyi sevdim ben. Sevdiği her şeyde senden izler vardı. Aradığımı buldum
sandım ama yanıldım , bulduğum sen değildin. Olmadık zamanlarda aklıma
düştün, zamansız yaralandım. Her sabah seni bulmak için yolara düşmek
geldi içimden ama gidemedim.Yalnızlığın
acısıyla gurur satın alır oldum her gece. “Gelir” dedim kendi kendime,
“Söz verdi gelmesi gerek.” Bekledim.Kendimi param parça hissetim ama
yine de sana kızamadım.Unuttum kötü sözlerini Unuttum kapında
bekletildiğimi.Unuttum telefonlarıma cevap vermediğini, kavgalarımızı
unuttum.
Bir
tek seni unutmadım sevgili, bir tek seni unutamadım. Hep dönmeni
bekledim. Zamanla alıştım acılara , ölüm ilanlarında kendiliğinden
siline adreslere. Alıştım sevdiklerimin yokluğuna. Ama yalnızlığa
alışamadım, hasrete alışamadım, sensizliğe alışamadım. Hep dönmeni
bekledim.
Olamadı
gülüm bir araya gelemedik. Oysa daha yolun başındaydık, tomurcuktuk
daha çatlamaya hazır. Bahar gelmeden ayrıldık. Şimdi artan yalnızlığım
, büyüyen yokluğu var . duvarlarda gözlerinin izi , kapı kollarında
parmak izlerin saklı. Sen neredesin sevgili, varlığın nerede ?. bir
mevsim döndü , sen dönmedin.
Düşlerim
böyle dağınık değildi eskiden. Kara bulutlar gibi kümelenip bir yere,
acılarım yüreğimde çöreklenmişti gece yarılarında. Özlemlerim hiç bu
kadar olmamıştı gün ışığına. Hasret bu kadar büyümemişti. Şimdi göçebe
olmuş yüreğimle her sabah yeni yolculuklara çıkıyorum. Umudun türküsünü
söylüyorum öksüz bakışlarımla....